Όπως φαίνεται και στο σχήμα, η φάση της αναρρόφησης αρχίζει όταν το έμβολο βρίσκεται στο (Α.Ν.Σ.). Εκείνη τη στιγμή οι βαλβίδες του συμπιεστή (αναρρόφησης και κατάθλιψης), είναι κλειστές. Όταν το έμβολο αρχίζει να κινείται προς τα κάτω, η πίεση στο χώρο του κύλινδρου γίνεται συνεχώς μικρότερη. Έτσι σε κάποια στιγμή η πίεση μέσα στον κύλινδρο θα γίνει μικρότερη από την πίεση που επικρατεί στη γραμμή επιστροφής (αναρρόφησης) της μονάδας. Τότε ανοίγει η βαλβίδα αναρρόφησης του συμπιεστή και ο χώρος του κύλινδρου γεμίζει με ψυκτικό αέριο. Η είσοδος ψυκτικού αερίου στον κύλινδρο συνεχίζεται μέχρι να φθάσει το έμβολο στο (Κ.Ν.Σ.). Μόλις το έμβολο κινηθεί ελάχιστα προς τα πάνω δηλαδή όταν φύγει από το (Κ.Ν.Σ.), αρχίζει η φάση της συμπίεσης. Η πίεση στο χώρο του κυλίνδρου αρχίζει να μεγαλώνει και πολύ σύντομα γίνεται μεγαλύτερη από την πίεση που επικρατεί στη γραμμή της αναρρόφησης. Έτσι η βαλβίδα της αναρρόφησης κλείνει, ενώ η φάση της συμπίεσης συνεχίζεται. Αυτή τη στιγμή και οι δύο βαλβίδες (αναρρόφησης και κατάθλιψης) είναι κλειστές.

Το έμβολο συνεχίζοντας τη διαδρομή του προς τα πάνω, συμπιέζει όλο και περισσότερο το ψυκτικό αέριο που βρίσκεται στον κύλινδρο. Σε κάποια στιγμή η πίεση στον κύλινδρο γίνεται μεγαλύτερη από την πίεση που επικρατεί στη γραμμή της κατάθλιψης. Τότε η βαλβίδα της κατάθλιψης ανοίγει και το ψυκτικό αέριο συμπιέζεται προς το συμπυκνωτή. Όταν το έμβολο φτάσει στο (Α.Ν.Σ.), η φάση της κατάθλιψης θα τελειώσει και θα αρχίσει ένας νέος κύκλος λειτουργίας του παλινδρομικού συμπιεστή. Οι παραπάνω φάσεις επαναλαμβάνονται πολλές φορές το λεπτό, ανάλογα με την ταχύτητα περιστροφής του στροφαλοφόρου άξονα του συμπιεστή.

Επιζήμιος χώρος των συμπιεστών ψύξης

Ένας σπουδαίος παράγοντας που επηρεάζει την απόδοση ενός παλινδρομικού συμπιεστή είναι το μέγεθος του επιζήμιου χώρου του. Σαν επιζήμιος χώρος ενός συμπιεστή νοείται ο χώρος που παραμένει <ασάρωτος> από το έμβολο (πιστόνι) του συμπιεστή, όταν τούτο φθάνει στο (Α.Ν.Σ.). Ο επιζήμιος χώρος περιλαμβάνει το χώρο μεταξύ του εμβόλου, όταν τούτο βρίσκεται στο (Α.Ν.Σ.) και της βαλβιδοφόρας πλάκας. Ο επιζήμιος χώρος, όπως είπαμε, δε <σαρώνεται> από το έμβολο του συμπιεστή και επομένως παραμένει πάντα μέσα σ’ αυτόν ένα ποσό ψυκτικού αερίου η μάζα του οποίου εξαρτάται από τις διαστάσεις του επιζήμιου χώρου και από το μέγεθος της πίεσης που επικρατεί στη γραμμή της κατάθλιψης. Όσο πιο μεγάλη είναι η πίεση της κατάθλιψης, τόσο περισσότερο ψυκτικό εγκλωβίζεται στον επιζήμιο χώρο και τόσο περισσότερο μειώνεται η απόδοση του συμπιεστή.

Ο επιζήμιος χώρος όμως είναι κάτι απαραίτητο, γιατί χωρίς αυτόν το έμβολο θα κτυπούσε στη βαλβιδοφόρα πλάκα όταν θα έφτανε στο (Α.Ν.Σ.), προκαλώντας έτσι μεγάλες ζημιές στο συμπιεστή. Το κτύπημα του εμβόλου πάνω στην πλάκα των βαλβίδων μπορεί να γίνει και στην περίπτωση υπερβολικής φθοράς των εδράνων του στροφαλοφόρου άξονα, ή ακόμα από την παρουσία ξένων μεταλλικών σωμάτων στον κύλινδρο. Πάντως ο επιζήμιος χώρος θα πρέπει να είναι ο ελάχιστος δυνατός και δεν θα πρέπει ποτέ να τον αυξάνουμε με την τοποθέτηση φλαντζών με μεγαλύτερο πάχος από εκείνο που προβλέπεται από τον κατασκευαστή του συμπιεστή.