Η μεταπολεμική Ελληνική πολυκατοικία (1) ήταν η πρώτη κτιριακή επανάσταση που έφερε σημαντική κοινωνική αλλαγή και διαμόρφωσε τον σύγχρονο τρόπο ζωής! Ο μέσος Έλληνας της επαρχίας δεν χρειαζόταν πλέον να βγάλει το νερό από το πηγάδι, να ανάψει το τζάκι για να ζεσταθεί ή να μεριμνήσει για τα βιολογικά του απόβλητα. Όλα γίνονταν αυτόματα μέσα σε αυτά τα μοντέρνα κτίρια που εκείνη την εποχή εξέφραζαν την πολυτέλεια και την εξέλιξη.
Γράφει ο Θεόδωρος Σωτήριος Τούντας, Αρχιτέκτων Μηχανικός, Ενεργειακός Σύμβουλος CasaClima
Γενικός Διευθυντής F.U.V. Group
Ο σχεδιασμός τους προσέφερε ιδανικές συνθήκες εσωτερικής άνεσης και βασιζόταν στη συνεχή λειτουργία του συστήματος θέρμανσης όλο το 24ωρο κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Τα ξύλινα κουφώματα μέσα από τις ατελείς χαραμάδες τους, συνεισέφεραν ιδιαίτερα στον απαραίτητο αερισμό των χώρων. Επιπλέον, στα πιο εξελιγμένα από μηχανολογικής άποψης κτίρια, υπήρχε πρόβλεψη για τον αερισμό των χώρων με την τοποθέτηση περσίδων σε κατάλληλα σημεία της όψης (2) και στο πατάρι (3) προς τον φωταγωγό (4) ώστε να δημιουργηθεί μέσα στο εσωτερικό η απαραίτητη ροή του νωπού αέρα (5) από το διάκενο των τοίχων του κελύφους (6) και τα ρολά (7).
Ο καθημερινός αερισμός με το άνοιγμα των παραθύρων από την νοικοκυρά, κάλυπτε ένα μικρό ποσοστό των αναγκών της ανανέωσης του αέρα. Παρόλα αυτά, δημιουργήθηκε εσφαλμένα η εντύπωση ότι το άνοιγμα των παραθύρων για κάποιες πρωινές ώρες ήταν αρκετό! Στην πραγματικότητα αυτή η πρακτική δεν ήταν αρκετή και ο αερισμός γινόταν αδιάκοπτα, αυτόματα (όπως είναι το σωστό) αλλά ανεξέλεγκτα και με μεγάλη ενεργειακή σπατάλη.
Με αυτό τον τρόπο αποτρέπονταν τα φαινόμενα του εσωτερικού κορεσμού υγρασίας, γινόταν ανανέωση του οξυγόνου, αποβολή του CO2 και με δεδομένο ότι η θερμοκρασία ήταν πάντα ικανοποιητική, υπήρχε η αίσθηση της ευεξίας, οι κάτοικοι ζούσαν ιδιαίτερα άνετα χωρίς να χρειάζεται να κάνουν κάποια άλλη κίνηση.
Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν το πρώτο παθητικό σπίτι, με τη διαφορά ότι τα απαιτούμενα μεγέθη ενέργειας για τη διατήρηση των παραπάνω συνθηκών ήταν τεράστια. Έτσι τα σπάταλα κτίρια στα οποία μεγαλώσαμε, εκπαίδευσαν σπάταλους ανθρώπους οι οποίοι εν αγνοία τους εφαρμόζουν σήμερα σπάταλες συνήθειες θεωρώντας τες φυσιολογικές.
Η σύγχρονη οικοδομική χαρακτηρίζεται από τη μόνωση και το σφράγισμα του κελύφους, τόσο σε νέες κατασκευές όσο και στις ανακαινίσεις, καθώς κοινός στόχος παγκοσμίως είναι να διατηρηθούν στα κτίρια οι ιδανικές συνθήκες εσωτερικές άνεσης αλλά με πολύ λιγότερη ανάγκη ενεργειακής κατανάλωσης.
Μια από τις πρώτες κινήσεις είναι η αντικατάσταση των παλιών κουφωμάτων, μετά την οποία παρατηρείται έντονα το φαινόμενο του αρρώστου κτιρίου. Η επιδιωκόμενη αεροστεγανότητα για την μείωση των απωλειών, δημιουργεί προβλήματα υγιεινής (8) που μέχρι σήμερα δεν υπήρχαν. Βεβαίως δεν είναι λάθος να τοποθετούμε πολύ καλά αεροστεγανά κουφώματα αλλά γιατί δυστυχώς έχουμε εκπαιδευτεί να αερίζουμε τα σπίτια μας πολύ λιγότερο από όσο χρειάζεται.
«Στην περίπτωση της παραπάνω φωτογραφίας η νοικοκυρά αντέδρασε έντονα όταν την ενημερώσαμε πως αυτή η εικόνα οφείλεται στο ότι δεν αερίζει επαρκώς τον χώρο της. Θεωρώντας ότι την προσβάλουμε μας απάντησε πως τόσα χρόνια έκανε τον ίδιο αερισμό και δεν υπήρχαν αντίστοιχα προβλήματα.»
Η μείωση του φυσικού και ανεξέλεγκτου αερισμού προκαλεί τον κορεσμό της εσωτερικής υγρασίας. Αυτό είναι το πρώτο φαινόμενο που μπορεί εύκολα να παρατηρηθεί (9) και αντιμετωπίζεται με ημίμετρα όπως η μηχανική αφύγρανση. Αλλά η συγκέντρωση του CO2, τα αιωρούμενα μικροσωματίδια (αιθαλομίχλη, ρινίσματα από φρένα και λάστιχα αυτοκινήτων) εισχωρούν στα κτίρια, μένουν και στη συνέχεια τα εισπνέουμε. Τα παραπάνω αντιμετωπίζονται μόνο με τον σωστό αερισμό, καθώς ακόμα και ο ιονισμός ή η απολύμανση του χώρου δεν αρκούν γιατί κάποια στιγμή απαιτείται η προσθήκη του φρέσκου αέρα.
Έτσι έχουν πολλαπλασιαστεί οι παθήσεις του αναπνευστικού με έξαρση σε ρινίτιδες, ιγμορίτιδες και αλλεργίες δημιουργώντας άρρωστους ανθρώπους σε άρρωστα κτίρια! Ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας εδώ και πολλά χρόνια έχει επισημάνει την ανάγκη του φυσικού αερισμού και με κατάλληλες μελέτες έχει αποδείξει ότι το περιβάλλον ενός κλειστού χώρου σε μια πόλη είναι πιο μολυσμένο από τον εξωτερικό, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα.
Σήμερα η πανδημία του Covid 19, ήρθε να αναδείξει τη σημασία της δημιουργίας ποιοτικού εσωτερικού αέρα. Αυτό γιατί η νόσος απειλεί περισσότερο τα άτομα με παθήσεις του αναπνευστικού καθώς το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι επιβαρυμένο και κατατάσσονται στις ευπαθείς ομάδες.
Ο σωστός αερισμός πρέπει να γίνεται τακτικά και σε πολύ σύντομα διαστήματα, χωρίς να μειώνουμε αισθητά τη θερμοκρασία του χώρου. Αυτή σημαίνει ότι σε ένα διαμέρισμα κάποιος θα πρέπει να ανοίγει τα παράθυρα κάθε μισή ώρα για 2-3 λεπτά. Επειδή δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο, έρχεται να δώσει τη λύση ο «Τοπικός ελεγχόμενος μηχανικός αερισμός με ανάκτηση θερμότητας αμφίδρομης ή διασταυρούμενης ροής».
Για λόγους ευκολίας και επειδή η λειτουργία του θα μπορούσε να ταυτιστεί με αυτή των πνευμόνων στον ανθρώπινο οργανισμό, ονομάζεται Κτιριακός Πνεύμονας. Όπως ο πνεύμονας καθαρίζει το αίμα στον ανθρώπινο οργανισμό, έτσι και ο Κτιριακός καθαρίζει τον εσωτερικό αέρα στα κτίρια!
Όσο καλύτερα μονώνουμε τόσο καλύτερα πρέπει να αερίζουμε!
Η λειτουργία του στηρίζεται στη συνεχή ροή του αέρα μέσα από έναν εναλλάκτη θερμότητας. Αυτό που μέχρι σήμερα ήταν γνωστό ως VAM και χρησιμοποιήθηκε περισσότερο σε επαγγελματικούς χώρους με ανάλογες εγκαταστάσεις (κατασκευή ψευδοροφών, κανάλια οροφής, εναλλάκτες, στόμια, κλπ.). Για τις κατοικίες και ιδιαίτερα για τις υπάρχουσες όλα τα παραπάνω είναι πολύ ακριβά και ασύμφορα οπότε αναζητήθηκαν και βρέθηκαν πιο ευέλικτες και συμφέρουσες λύσεις χωρίς να μειώνουν το τελικό αποτέλεσμα.
Έτσι από τα κεντρικά συστήματα περάσαμε στα πιο εξελιγμένα τοπικά συστήματα αερισμού με ανάκτηση θερμότητας που τοποθετούνται ανά αποφεύγοντας τις κεντρικές εγκαταστάσεις με τα παρελκόμενα κόστη. Άλλωστε είναι γνωστό από χρόνια το φαινόμενο της νόσου των λεγεωνάριων και η ανάγκη τακτικής συντήρησης, καθαρισμού και απολύμανσης των κεντρικών αεραγωγών. Κατά τα πρόσφατα γεγονότα στην Ιταλία έγινε αντιληπτό ότι στο νοσοκομείο του Bergamo που παρουσιάστηκε η πιο μεγάλη διασπορά του ιού, ο Covid 19 μεταφέρθηκε από χώρο σε χώρο μέσω των κεντρικών αεραγωγών νωπού αέρα.
Σήμερα υπάρχουν δύο είδη τοπικών συστημάτων εναλλαγής αέρα με ανάκτηση θερμότητας: αμφίδρομης ή διασταυρούμενης ροής όπου ανάλογα με την περίπτωση, τις κατασκευαστικές επιλογές και το επιθυμητό αισθητικό αποτέλεσμα, εξασφαλίζουν την απαραίτητη εναλλαγή του εσωτερικού αέρα με τον εξωτερικό, διατηρούν σταθερή την εσωτερική θερμοκρασία, φιλτράρουν τον εισερχόμενο αέρα και ρυθμίζουν την εσωτερική υγρασία στο επιθυμητό επίπεδο.
Μηχανισμός αμφίδρομης ροής επί τοίχου
Διατίθεται σε διαφορετικές διατομές ανάλογα με τον όγκο εναλλαγής του αέρα. Είναι η πιο ευέλικτη, αποτελεσματική και οικονομική λύση για όλες τις περιπτώσεις (ανακαίνιση ή νέα κατασκευή) σε κατοικίες ή επαγγελματικά κτίρια. Πρόκειται για σύστημα αμφίδρομης ροής που εναλλάσσει τον αέρα ανά 70 δευτερόλεπτα από την ίδια οπή. Ο εναλλάκτης είναι κεραμικός με ένα φίλτρο στην είσοδο και ένα στην έξοδο. Η τοποθέτησή του είναι ιδιαίτερα απλή και γρήγορη, η λειτουργία του είναι επίσης αυτοματοποιημένη μέσω μικρού τηλεχειριστηρίου και ο καθαρισμός του ανά δύο μήνες είναι αρκετά εύκολη διαδικασία.
Λειτουργία
Για 70 δευτερόλεπτα αποβάλλει τον εσωτερικό ζεστό αέρα (10) που θερμαίνει τον κεραμικό εναλλάκτη (11). Στη συνέχεια αλλάζει ροή και φέρνει τον εξωτερικό ψυχρό αέρα (12) βάζοντάς τον χώρο σε μεγαλύτερη θερμοκρασία από ότι έξω. Το ποσοστό ανάκτησης θερμότητας σε αυτή την περίπτωση είναι έως 90% και εξαρτάται από τη διαφορά θερμοκρασίας (μέσα με έξω). Έτσι ανανεώνει συνεχώς τον αέρα χωρίς να μειώνει αισθητά τη θερμοκρασία, αποβάλλοντας τις οσμές της κλεισούρας, μειώνει το CO2 και βεβαίως κάνει φυσική αφύγρανση στον χώρο.
Τρόπος διαστασιολόγησης
Λόγω της αμφίδρομης χρήσης του ίδιουσωλήνα στην απαγωγή και την προσαγωγή(13), επισημαίνουμε ότι η ανάκτηση της θερμότητας γίνεται στον μισό ονομαστικό όγκο του μηχανισμού. Δηλαδή ένας μηχανισμός των 80μ³ στη μέγιστη ταχύτητα δημιουργεί μια ροή αέρα των 80μ³/ώρα. Αυτή είναι η ροή του αέρα μόνο προς την μία κατεύθυνση. Με δεδομένο ότι λειτουργεί για μισή ώρα προς τη μία κατεύθυνση και μισή ώρα προς την άλλη, σε μια ώρα θα έχει ανακτήσει τον μισό όγκο των 80μ³, δηλαδή 40μ³. Οπότε είναι πολύ σημαντικό στη διαστασιολόγηση των χώρων με την χρήση των μηχανισμών αμφίδρομης ροής, να λαμβάνεται υπόψη ότι ανακτάται η θερμότητα στον μισό όγκο της ονομαστικής ροής και όχι στον συνολικό που περνάει από τον σωλήνα.
Για κατοικίες ο απαιτούμενος όγκος ανάκτησης ανά χώρο υπολογίζεται στο 30%. Δηλαδή ένα δωμάτιο 15μ² με 2,8μ ύψος έχει συνολικό όγκο 42μ³, οπότε η ανάγκη εναλλαγής του αέρα είναι 12,6 μ³ ανά ώρα (42*0,3=12,6μ³). Σε χώρους συνάθροισης κοινού η ανάγκη αερισμού ξεκινάει από 50% έως και 100%, ανάλογα με τα άτομα. Οι καταναλώσεις είναι ιδιαίτερα χαμηλές και κυμαίνονται από 1,3W/hέως και 3,6W/hενώ η παραγωγή θορύβου στα 3 μέτρα από 25bB έως 37bB.Τα φίλτρα πλένονται ανά 2 μήνες και αντικαθίστανται ανά 2 χρόνια με πολύ χαμηλό κόστος. Στις φωτογραφίες φαίνονται τα φίλτρα ενός μηχανισμού μετά από λειτουργία 2 μηνών σε γραφείο στο κέντρο της Αθήνας και ο τρόπος καθαρισμού του εναλλάκτη (14, 15, 16).
Μηχανισμός διασταυρούμενης ροής επί τοίχου
Με τον διασταυρούμενο μηχανισμό (17) οι ροές του αέρα επιτυγχάνονται από δύο μικρούς φυγοκεντρικούς ανεμιστήρες, σε πολύ χαμηλό θόρυβο και σε ελάχιστη κατανάλωση (10W/h κατά μέσο όρο). Ο ένας από τους παραπάνω ανεμιστήρες φέρνει στον χώρο τον εξωτερικό ψυχρό αέρα μέσω φίλτρων G4/F8. Ο δεύτερος ανεμιστήρας κινείται σε αντίθετη ροή βγάζοντας τον εσωτερικό θερμό αέρα προς τα έξω.
Πυρήνας της μηχανής (τεχνολογίας Mitsubishi με 10ετή εγγύηση) είναι ο ενθαλπικός εναλλάκτης (18). Ένας κυψελοειδής ειδικός κύβος μέσα στον οποίο διασταυρώνονται ο αποβαλλόμενος ζεστός αέρας με τον εισερχόμενο ψυχρό αέρα. Σε αυτό το σημείο οι δύο ροές ανταλλάσσουν θερμοκρασίες, οπότε ο εσωτερικός αέρας ψύχεται κατά την έξοδό του ενώ ο εξωτερικός αέρας θερμαίνεται. Για τον συγκεκριμένο μηχανισμό το μέσο ποσοστό ανάκτησης του εναλλάκτη, υπολογισμένο και στις πέντε ταχύτητες μετρήθηκε σε 74% (πιστοποίηση TUV).Αναφερόμενοι στους εναλλάκτες διευκρινίζουμε ότι υπάρχουν τριών ειδών: κεραμικοί, μεταλλικοί και ενθαλπικοί.
Ο συγκεκριμένος εναλλάκτης είναι ενθαλπικός) και μια από τις ιδιότητές του είναι ότι μπορεί να εξισορροπήσει την υγρασία μεταξύ των ροών μεταφέροντας πάντα το μεγαλύτερο ποσοστό υγρασίας στον όγκο του αέρα που έχει μικρότερο ποσοστό υγρασίας.
Σύγκριση των δύο μηχανισμών
Συγκριτικά με τον μηχανισμό αμφίδρομης ροής, ο διασταυρούμενης παρέχει ανανέωση του αέρα πιο γρήγορα, έχει πιο εξεζητημένα συστήματα φιλτραρίσματος (19) αλλά για την εξυπηρέτηση των αναγκών του ίδιου χώρου, το κόστος του μηχανισμού διασταυρούμενης ροής είναι διπλάσιο.
Επίσης η ανάκτηση με τον διασταυρούμενης ροής είναι σταθερή και εγγυημένη γύρω από το 70% ενώ με τον αμφίδρομης ροής η ανάκτηση κυμαίνεται κατά μέσο όρο από 30% έως και 50% για τον λόγο της χρήσης του ίδιου σωλήνα.
Σε κάθε περίπτωση το ζητούμενο είναι η σωστή εναλλαγή του αέρα και οι επιλογές των μηχανισμών έχουν να κάνουν και με άλλους παράγοντες όπως η δυνατότητα τοποθέτησης, η αισθητική και ο προϋπολογισμός του έργου.
Η σημασία της αεροστεγανότητας στη διαστασιολόγηση της εναλλαγής του αέρα
Επισημαίνουμε έντονα ότι για την αποτελεσματική λειτουργία των παραπάνω μηχανισμών, το κτιριακό κέλυφος οφείλει να είναι καλά σφραγισμένο. Για την ολοκληρωμένη διαστασιολόγηση του μηχανικού αερισμού με ανάκτηση θερμότητας ΔΕΝ εξετάζουμε μόνο τον όγκο του χώρου που θέλουμε να εξυπηρετήσουμε αλλά και τις ανεξέλεγκτες εναλλαγές που γίνονται από χαραμάδες ή άλλα σημεία του χώρου (τζάκια, χωνευτά παράθυρα, αεραγωγοί, απορροφητήρες κλπ.).
Σε έναν μη αεροστεγανό χώρο όπου οι ανεξέλεγκτες εναλλαγές του αέρα υπερβαίνουν το ελάχιστο όριο (=4), η χρήση του μηχανικού αερισμού δεν θα μπορεί να παράσχει αποτελέσματα ανάλογα των προσδοκιών σε ότι αφορά την ανάκτηση θερμότητας. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που γίνεται ο έλεγχος αεροστεγανότητας στα κτίρια. Εξηγούμε στο ακόλουθο παράδειγμα:
Αν η αεροστεγανότητα ενός χώρου μετρηθεί σε n50=14.58 εναλλαγές/h,σημαίνει ότι ο εσωτερικός αέρας του χώρου ανανεώνεται ανεξέλεγκτα περίπου 15 φορές την ώρα. Η μέτρηση LeakageAreas =1193,80cm² μας δίνει τη συνολική επιφάνεια των απωλειών επί του κελύφους και προκύπτει από το άθροισμα των χαραμάδων στον χώρο με την διαδικασία του ελέγχου αεροστεγανότητας. Δηλαδή όταν όλο το κέλυφος είναι άριστα σφραγισμένο, είναι σαν να υπάρχει ένα άνοιγμα διαστάσεων 1193,80 εκατοστών συνέχεια ανοιχτό.
Σε αυτή την περίπτωση η χρήση ενός εναλλάκτη θερμότητας δεν θα αποδίδει στο επιδιωκόμενο ποσοστό!
Εξηγούμε με ένα παράδειγμα χρήσης μηχανικού αερισμού αμφίδρομης ροής σε χώρο μετρημένης αεροστεγανότητας n50=14μ³/ώρα:
Έχουμε πετύχει εσωτερική θερμοκρασία 20°C τη στιγμή που έξω είναι 0°C και με τον μηχανικό αερισμό στοχεύουμε στην εναλλαγή του αέρα με ανάκτηση θερμότητας (έστω 75%), οπότε με κλειστά παράθυρα θέλουμε να αποβάλλουμε 20°C και να φέρνουμε 15°C.
Όμως τη στιγμή που ο μηχανισμός αποβάλλει τον εσωτερικό αέρα, δημιουργεί αποσυμπίεση και φέρνει μέσα από τις υπάρχουσες χαραμάδες τον εξωτερικό ψυχρό αέρα (σχήμα 1) με τις εξής συνέπειες:
- Μειώνεται συνεχώς η εσωτερική θερμοκρασία του χώρου καθώς ο ψυχρός αέρας «ρουφιέται» από έξω προς τα μέσα. Έτσι στον εσωτερικό χώρο θα έχουμε περίπου 18°C αντί για 20°C.
- Αυτό έχει ως συνέπεια ο θερμός αέρας του χώρου που αποβάλλεται από τον εναλλάκτη να είναι πλέον 18°C.
- Τη στιγμή που ο μηχανισμός θα έχει αλλάξει ροή φέρνοντας τον ψυχρό αέρα μέσω του εναλλάκτη, η τελική θερμοκρασία που θα εισέρχεται στον χώρο θα είναι 13,50°C (=67% ανάκτηση) αντί για 15°C που στοχεύατε (=75% ανάκτηση).
- Την ίδια στιγμή θα αποβάλλεται ο εσωτερικός θερμότερος αέρας προς όλες τις χαραμάδες μειώνοντας περισσότερο την εσωτερική θερμοκρασία (σχήμα 2). Έτσι, η πραγματική εξοικονόμηση στα κόστη θέρμανσης θα είναι μικρότερη από την επιδιωκόμενη.
Καταλήγουμε στο ότι αν δεν υπάρχει ικανοποιητική αεροστεγανότητα σε έναν χώρο (μετρημένη και μικρότερη των n50=4μ³/ώρα) η χρήση του μηχανικού αερισμού με ανάκτηση θερμότητας θα σας προσφέρει μεν όλα τα οφέλη της μηχανικής εναλλαγής του αέρα:
- αποβολή CO2 και ανανέωση του οξυγόνου
- αποτροπή του κορεσμού της υγρασίας και συμπυκνωμάτων στα ψυχρά σημεία
- αποβολή της κακοσμίας και της αίσθησης της κλεισούρας αλλά δεν θα συμβάλλει στον βαθμό που μπορεί, στην εξοικονόμηση της ενέργειας!
Για αυτό γίνεται το BlowerDoorTest, δηλαδή η μέτρηση των ανεξέλεγκτων εναλλαγών του αέρα μέσω του κελύφους ώστε να είναι σωστή η διαστασιολόγηση του μηχανικού αερισμού στον χώρο και αποτελεσματική η τελική επιλογή.
Όσο μικρότερος είναι ο αριθμός των εναλλαγών ανά ώρα, τόσο καλύτερη είναι η αεροστεγανότητα του χώρου. Για την ιδανική περίπτωση η αεροστεγανότητα θα πρέπει να είναι μικρότερη των 0,75 εναλλαγών, ενώ μέχρι 1,5 εναλλαγή ανά ώρα ο εναλλάκτης θερμότητας μπορεί να αποδώσει σε πολύ καλό βαθμό. Από 1,5 έως 4 εναλλαγές την ώρα και ανάλογα με τον μηχανισμό που θα επιλεχθεί (αμφίδρομης ή διασταυρούμενης ροής) η ανάκτηση θερμότητας είναι ικανοποιητική αλλά όχι τόσο αποδοτική όσο θα μπορούσε να είναι. Πάνω από 4 εναλλαγές ανά ώρα, το όφελος της ανάκτησης θερμότητας αρχίζει να μειώνεται αισθητά ενώ όλα τα παραπάνω οφέλη παραμένουν.
Τα χωνευτά κουφώματα και η ανάγκη κατάργησής τους
Σε διαμερίσματα με χωνευτά κουφώματα στους τοίχους, η αεροστεγανότητα θα είναι πάντα ανεπαρκής! Τα πλαϊνά βουρτσάκια που χρησιμοποιούνται δεν προσφέρουν επαρκή σφράγιση του κελύφους. Επιπλέον το κενό που υπάρχει στον τοίχο θα είναι πάντα πιο ψυχρό και ακόμα η τοποθέτηση εξωτερικής θερμομόνωσης είναι επίσης άεργος ενέργεια γιατί το ενδιάμεσο κενό βρίσκεται συνεχώς σε επαφή με τον εξωτερικό χώρο.
Το «σκίσιμο» του κελύφους για την ελεύθερη κίνηση κουφωμάτων είναι μια λανθασμένη τεχνική που δυστυχώς επιβαρύνει ιδιαίτερα το ενεργειακό αποτύπωμα των κατασκευών.
Η χρήση του μηχανικού αερισμού σε χώρο με συρόμενα χωνευτά κουφώματα μέσα στους τοίχους θα είναι πάντα χρήσιμη για την υγιεινή και την ευεξία αλλά η εξοικονόμηση ενέργειας από την ανάκτηση δεν θα είναι πάντα η επιθυμητή.
Συμπεράσματα
Η ανάγκη για εξοικονόμηση ενέργειας έχει ως συνέπεια το φαινόμενο του αρρώστου κτιρίου με παράπλευρες απώλειες την υγεία των ανθρώπων που μένουν σε αυτό. Οι καθημερινές συνήθειες που φέρνουμε «παραδοσιακά» από το παρελθόν πολλές φορές μας μπερδεύουν και λειτουργούν εναντίον μας αντί να μας βοηθάνε.
Για να συνεχίσει ένα κτίριο να λειτουργεί με τις ίδιες συνθήκες ευεξίας αλλά με πολύ λιγότερη ανάγκη κατανάλωσης ενέργειας, απαιτούνται οι κατάλληλοι μηχανισμοί.
Η ενεργειακή αναβάθμιση δεν είναι μια απλή οικοδομική εργασία, απαιτείται τεχνογνωσία, εμπειρία και αναζήτηση για τον νέο τρόπο ζωής που όλοι καλούμαστε να ακολουθήσουμε. Παρόμοιο με αυτό των ανθρώπων που πέρασαν το 1950 από την Ελληνική επαρχία στις πολυκατοικίες των πόλεων.
